Misverstanden over partner- en kinderalimentatie

Een voorbeeld uit de praktijk:

Als echtscheidingsmediator kom ik bij cliënten thuis, die samen hebben besloten om hun scheiding op goede wijze te willen regelen. Daar komt veel bij kijken en cliënten hebben vaak geen idee wat er allemaal op hen afkomt.

Laatst kwam ik bij Ilse en Peter, een aardig stel met twee kinderen van 5 en 8 jaar. De koffie met iets lekker erbij stond klaar. Ze hadden samen al nagedacht over de afspraken die zij met betrekking tot de kinderen wilden maken.

Peter zou in de woning blijven en Ilse had een woning vlak in de buurt kunnen vinden. Peter werkt fulltime als accountmanager en Ilse werkt parttime in een zorginstelling.  Ze willen de zorg voor hun kinderen gelijk delen in de vorm van co-ouderschap en kunnen dit met hun werkroosters goed op elkaar afstemmen. Appeltje eitje…

Omdat zij in gemeenschap van goederen zijn getrouwd vroeg ik of zij ook hadden nagedacht over de kosten van hun kinderen, de verdeling daarvan en de eventuele partneralimentatie.

Misverstand 1. bij co-ouderschap deel je de kosten voor de kinderen in de verhouding 50%/50%

Peter reageerde direct dat de kosten van de kinderen bij co-ouderschap toch gelijk gedeeld zouden worden? En Ilse wilde zelf scheiden, dus dan hoeft hij toch geen partneralimentatie te betalen?

Zij keken me allebei vertwijfeld aan en Ilse vroeg of dat wat Peter zei waar was…

Ik heb hen uitgelegd dat als stellen getrouwd zijn of geregistreerd partner zijn, dat er wettelijke kaders zijn waarbij er rechten en plichten zijn. Een daarvan is het betalen van kinderalimentatie, of een verdeling van de kosten van de kinderen op basis van draagkracht. Allemaal afhankelijk van de hoogte van het inkomen.

Als er veel inkomensverschil is dan is de draagkracht van de meestverdienende waarschijnlijk hoger dan van de minstverdienende.

Misverstand 2. Als je zelf besluit om te gaan scheiden heb je geen recht op partneralimentatie

Als er na het berekenen van de kinderalimentatie nog draagkracht resteert bij de meestverdienende, is er wettelijk gezien de plicht om partneralimentatie te betalen. Dus eerst wordt gekeken naar de kosten voor de kinderen, daarna pas naar de partneralimentatie. Het maakt hierbij dus niet uit wie het besluit heeft genomen om te willen scheiden.

Deze informatie was voor Peter en Ilse totaal vreemd en Peter begon wat te wiebelen op zijn stoel. Toen ik hem vroeg wat hij nu dacht, gaf hij aan dat dit hem veel stress gaf en dat hij zich nu afvroeg hoe hij straks rond zou moeten komen. Hij moet de hypotheek straks alleen betalen en omdat hij Ilse moet uitkopen wordt de hypotheek ook hoger. De hypotheekverstrekker had namelijk aangegeven dat dat net haalbaar zou zijn.

Misverstand 3. Ik heb veel hogere woonlasten maar hier wordt bij het berekenen van de alimentatie geen rekening mee gehouden

Voor de kinderalimentatie klopt dat inderdaad. Bij het berekenen van de kinderalimentatie bedragen de woonlasten 30% van het netto inkomen, ongeacht de hoogte van de werkelijke lasten. Er zijn uitzonderingen op deze regel, maar dat voert voor deze blog te ver.

Bij het berekenen van de partneralimentatie wordt gekeken naar de levenstandaard ten tijde van het huwelijk, maar ook naar de situatie na het huwelijk, waarbij o.a. rekening wordt gehouden met werkelijke woonlasten, ook als deze hoger zijn door de uitkoop van de ex-partner.

In gezamenlijke overleg is alles mogelijk

Partners mogen, indien zij het met elkaar eens zijn, andere afspraken maken. Maar als mediator vind ik het belangrijk om mijn klanten te informeren wat de rechten en de plichten zijn. Dat is de basis en zo weten zij ook over wat voor bedragen het gaat en waar zij eventueel andere afspraken over gaan maken.

Ilse gaf hierop direct aan dat zij niet wilde dat Peter hierdoor zou moeten verhuizen, dan zouden de kinderen twee nieuwe huizen gaan krijgen en dat is absoluut niet wat zij voor de kinderen en Peter wil. Wel wil zij nu graag nadenken over alle opties die er zijn, maar dat ze het wel fijn vond deze informatie nu te weten.

Ik zag Peter opgelucht ademhalen en hij gaf aan dat hij het ook  logisch vindt dat hij met zijn 2x zo hoge inkomen meer kan bijdragen in de kosten voor de kinderen en als het nodig was om Ilse partneralimentatie te gaan betalen. Hij wil alleen zelf niet in de financiële problemen wilde komen. Hij wil ook graag dat Ilse straks een fijne woning heeft en niet ieder dubbeltje om moet draaien.

Ik merkte dat de rust was wedergekeerd en heb aangegeven dat ik hen graag wil ondersteunen en dat we met elkaar de verschillende opties kunnen bespreken, zodat zij hier samen goede keuzes in kunnen maken, waar zij beiden een goed gevoel over hebben.

Marion Bongers – Familiemediator bij Resolve Visie